روزهای مردن از هوای پاییز

آسمون از انتظار شهر خواب لبریز

من بی هوا هر نفس میدوم به یاد تو

صبح باور ما پشت صد غروبه

زیر چتر موهات خستگی چه خوبه

دردهامو حرف میزنم فقط فقط برای تو

رنگ میزنه به باغ خشک آرزوم

نسیم گرم هر نفس که خنده میکنی

نقش میکنه بهار تازه پیش روم

واژه های مرده ای که زنده میکنی

میرسن پرنده های هر شب امید

به اوج دور

کشتزار نور

زخم هر سفر و تن حادثه رو

دل تب به سلامت شب

با تو سر کشیدیم درد و پر کشیدیم

مردن پر

از سرما پژمردن پر

با وحشت سر بردن پر

از رفتن تا مردن پر

تنها ترین خاک از ابر میپرسید

میباری یا نه

دلتنگیات و تو سینه ی من

میکاری یا نه

رخت شکسته ی درخت

رود بریده ی سرود

نور برای مرگ شب

داغ ترین بهانه بود

آتیش رسیده تا صد سپیده

بیداری یا نه