عجب دردی کشیدم من از این دنیای وامونده

یه تنهایی و این ظلمت که رو دستای من مونده

کجا باید گریزون شد که نور آسمون باشه

کجا باید برم امشب که از آبی نشون باشه

فراری از همه عالم حراسونم من از رویا

به فردایی که دیگه نیست از این تاریکی دنیا

به میراثی که اینجا موند یه جای خالی از بودن

به یاد خنده ی آخر اتاق سر سر پناه من

بیا برگرد و این هفت خان عشقو با دلم رد کن

تو آغوشم تبسم کن منو از من بیا رد کن

شکستم من اگرچه روی پام هر لحظه ایستادم

بریدم من ولی یک مرد ایستاده ی افتادم

پناهم باش تو ای ماه شبای تار این ظلمت

خدا امشب نشست اینجا کنار من تو این وحشت

هوای سرد یک قبرم کنار تو به یاد عشق

از این دنیا پر از کینه از این تقدیر پر از نفرت

به میراثی که اینجا موند یه جای خالی از بودن

به یاد خنده ی آخر اتاق سر پناه من

بیا برگرد و این هفت خان عشقو با دلم رد کن

تو آغوشم تبسم کن منو از من بیا رد کن