کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمی دانم

به تاریکی در افتادم ره روشن نمی دانم

ندارم من درین حیرت به شرح حال خود حاجت

که او داند که من چونم اگرچه من نمی دانم

چو من گم گشته ام از خود چه جویم باز جان و تن

که گنج جان نمی بینم طلسم تن نمی دانم

چگونه دم توانم زد درین دریای بی پایان

که درد عاشقان آنجا بجز شیون نمی دانم

برون پرده گر مویی کنی اثبات شرک افتد

که من در پرده جز نامی ز مرد و زن نمی دانم

در آن خرمن که جان من در آنجا خوشه می چیند

همه عالم و مافیها به نیم ارزن نمی دانم

از آنم سوخته خرمن که من عمری درین صحرا

اگرچه خوشه می چینم ره خرمن نمی دانم

چو از هر دو جهان خود را نخواهم مسکنی هرگز

سزای درد این مسکین یکی مسکن نمی دانم