یه خونه سرد و تاریک یه پنجره رو به ابرا

یه دیوار بی رنگ مرده که رنگ از زندگیم برده

همیشه با ساز ناکوک میزدم رو ایوون شب

همیشه ناله از هر سو به تن خستم نیش میزد

اما چشمای تو انگیزه بم دادن

هرچی شب سرماس بیرون میرن هر دم

دل میگه باز پاشو تقدیرتو بردار

آخه دل به دلت داده پس منتظرش نگذار

یادم میاد

شب یخ زده یادم یادم میاد

که نبودی با تنهاییام

تکراری بود

شب و روزام تکراری بود

میدونی که قلبم خالی بود

یه حال عجیب تنهایی

بی کسیو شب زنده داری