سوگند به اندوهم

سوگند به گیسویت

آشفته تر از عشقم

بی تاب سر مویت

از حس جنون بگذر

برگرد و مدارا کن

بیمار نگاهت را

با عشق مداوا کن

هم دردی و هم درمان

آشوبی و آرامش

یک فصل پریشانی

یک فصل، پر از بارش

دچار نگاه توام روز و شب

دچار شب تار گیسوی تو

چه دریای بی انتهایی شده

نسیمی که افتاده در موی تو

من از جاده های پر از برف و باد

از انبوه مه سمت تو آمدم

مرا درک کن عشق دیرینه ام

من اندوه شب گریه ی ممتدم