شود روزی نگاهم ز تو پنهان

به رنجی که کشیدست اشک سوزان

خیال کردی که آسان است بریدن

همان گونه که دشوار است رسیدن

در زمستانی قدم میزنم که نه برفی هست نه تویی

به رویایی می اندیشم که فقط نبودن را به تصویر میکشد

آه ای دریاچه نمک زخم هایم را چند می خری

آه ای ابر سفید بغض هایم را چند می خری

در دو چشم سیاهت دگر عشقی نیست

در دو چشمان من هم دگر خوابی نیست

با غرورت ببین با قلب من چه کردی

مثل تیری به قلبم نبودن هایت

بعضی شد در گلویم صدای پایت

خیره به راه تو میمانم تا برگردی

من از خود چیزی جز جانم ندارم

که آن را به وجودت هدیه دادم

تو رنجیدی ز من آهی کشیدی

ولی بغض گلویم را ندیدی

من از امواج دریاها نمیترسم

من از امواج دریاها نمیترسم

که خود تلاطمی در عمق گردبادم

چنان از مرز این طوفان گذر کردم

چنان از مرز این طوفان گذرکردم

که حس کردن قرنهاست

از تب این عشق افتادم