ما شعله های سرکش اندوه بودیم

آدم به آدم می رسد، ما کوه بودیم

گشتم تمام کوچه ها را، در ندیدم

زندانی از وابستگی، بدتر ندیدم

ای هم قطار آخرین رؤیا، کجایی؟

دیروزِ بی امروزِ من، حالا کجایی؟

من در غم عشقت به خاکستر نشستم

ای بی تو من، مجنونِ بی لیلا، کجایی؟

این شهر شیرین های شیرین کار دارد

فرهادهای کوه کن بسیار دارد

اما یکی شیرینِ شهرآشوب من نیست

این چهره های کاغذی، محبوب من نیست

پایان این دیوانگی ها ناگوار است

چیزی که جا ماند از تو در من، انتظار است

ای هم قطار آخرین رؤیا، کجایی؟

دیروزِ بی امروزِ من، حالا کجایی؟

من در غم عشقت به خاکستر نشستم

ای بی تو من، مجنونِ بی لیلا ، کجایی؟