قصّه زیبا بود ، خنده بر پا بود

برای یک قرارِ ساده نقشه ها کشیده بودم

شنیده بودم عاشقِ گُل است ،گُل خریده بودم

قصّه کوتاه شد؛ غصه جانکاه شد

صبوری ام به پای او هزار ساله شد... نیامد

غرورِ من شبیه شاخه گل مُچاله شد... نیامد

آهای خیابان!

به او بگو که زیر باران

یکی نشسته خیس و گریان

چرا نیامدی ؟

آهای خیابان

بگو که عاشقی پر از درد

به یاد تو نشست دق کرد

چرا نیامدی ؟

گریه ام تلخ و ، خنده ام تلخ تر

حالِ من تلخ و آینده ام تلخ تر

میان تلخیِ جهان نشسته ام که او بیاید

که انتقام عمر را بگیرم از زمانه شاید