شمع تو بودم که یادت رفت خاموشم کنی

بی تو می سوزم نمی خوهام فراموشم کنی

مثل مجنونی که چشمانش به ماه افتاده است

این خیابان تا ابد سمت تو راه افتاده است

تا قیامت از نگاهت شعله میگیرم بیا

شام آخر زنده ام کن منکه می میرم بیا

تک درختی که جدا ماند از بهار تو منم

چشمه ای که خاک شد در انتظار تو منم

تو غمت گل شد دلم گلدان، کنارم نیستی

گریه دارم زیر این باران کنارم نیستی

این همه غم این همه زخم این همه پرپر شدن

شهر خاموش مرا روشن کن و حرفی بزن

جاده های دور دنیا را دویدم تا ابد

پس کدامین جاده کی به چشم هایت می رسد