شب های تنهایی

تو نور ماه انگار

عکس تو رو دیدم

هرشب تو این خونه

با خاطرات تو

تو گریه پوسیدم

از اولم قلبت پیشم نبود انگار

من دیر فهمیدم

هربار میگفتی میرم عزیز من

هربار ترسیدم

من روز و شب هامو از ترس تنهایی

انکار میکردم انکار میکردم

میگفتم اینجایی

شاید که این جمله

تسکین بده دردم تسکین بده دردم

یک عمر با حسرت منتظرت بودم

شاید که برگردی

اما اگه عاشق بودی عزیز من

سفر نمیکردی